Stavljanjem monopola na pitanja seksualnih manjina, LGBT organizacije aktivno podrivaju i osujećuju svaki pokušaj istinske emancipacije ove populacije i doprinose isključivo svojim ličnim interesima u okviru postojećeg sistema.
LGBT pokret u Srbiji nema dugu istoriju. Od pojave prve takve organizacije pre dvadesetak godina pa do danas društveni položaj homoseksualaca i lezbejki ne samo da se nije bitno promenio, već se slobodno može reći i da je gori nego ikada. Homofobija je opšteprisutna u svim sferama društva, a LGBT osobe se redovno šikaniraju, omalovažavaju i diskriminišu. Za ovakvu situaciju zaslužni su koliko jačanje klerikalnog konzervativizma u društvu toliko i same LGBT organizacije i aktivisti.
U okviru svog političkog angažmana, koji je u načelu zasnivaju na borbi za ljudska i manjinska “prava”, sve LGBT organizacije reprodukuju liberalnu ideologiju i zalažu se za zakonsko regulisanje položaja i prava LGBT populacije, odnosno sistemsko rešenje pitanja diskriminacije. U tom smislu, svoje delovanje su tokom vremena neraskidivo vezali za političke partije liberalne i pro-EU orijentacije. LGBT aktivisti sarađuju ili pristupaju određenim partijama tvrdeći da veruju da će uz njihovu pomoć, donošenjem adekvatnih zakona, njihovim efikasnim sprovođenjem, kao i reformama postojećih zakona, uspeti da ostvare bolji društveno položaj celokupne LGBT populacije. Ovakav vid političkog delovanja, kojim nevladine organizacije lobiraju i zastupaju svoje ciljeve kroz postojeće političke strukture, razvijen je u SAD-u (a danas široko zastupljen u sistemu zapadnih demokratija) i predstavlja degradaciju prvobitnih radikalno-slobodarskih pokreta iz šezdesetih godina prošlog veka. Iako su na početku mnoge organizacije koje su se borile za emancipaciju bile zasnovane na principima samoorganizovanja i radikalnog političkog delovanja, američka država je vremenom uspela da eliminiše ili pacifikuje veći deo njih, a borbu za ljudska prava i slobode uspešno integriše u sistem. Pojedinačne organizacije se bore za svoje mesto u političkom životu države, a njihova uspešnost se meri ostvarenim vezama sa stranačkim strukturama i veličini donacija. Na taj način one daju legitimitet takvom sistemu i stvaraju privid demokratskog društva koje je moguće reformisati. Aktuelna kriza kapitalizma je pokazala da je ovakav način borbe besmislen i da buržoazija u kritičnim momentima pokazuje svoju reakcionarnu prirodu. U takvim uslovima i sam LGBT pokret postaje reakcionaran i stoji na liniji američke imperijalističke politike. Kao očigledan primer može se navesti nedavna integracija pripadnika LGBT populacije u američku vojsku, što je predstavljeno kao velika pobeda i značajan pomak u poštovanju ljudskih prava.
Lokalni LGBT aktivisti i organizacije preuzimaju jedan gotov „funkcionalan“ model aktivizma bez ikakvog uvida u njegov istorijat i razvoj, kao i posledice koje nametanje takvog modela proizvodi. Domaće LGBT organizacije nastoje da pitanje prava seksualnih manjina uklope u sistem buržoaske parlamentarne demokratije. Osnovna odlika ovakvog, reformističkog modela političkog delovanja je zabluda da se određena društvena pitanja mogu rešiti bez promene celokupnih društvenih odnosa, rešavanjem samo partikularnih problema. U nas, osnovni argument za javno-političko istupanje LGBT organizacija su lične slobode kao proizvod tzv. evropskih civilizacijskih vrednosti, na koje se pozivaju nastojeći da se na taj način priklone zvaničnoj državnoj politici i aktuelnim težnjama Srbije da postane član Evropske unije. S druge strane, država koristi saradnju sa LGBT organizacijama kako bi pokazala svoju ozbiljnost u nameri da se priključi toj buržoaskoj naddržavi i uspostavi poredak u kome država i krupna buržoazija održavaju sistem parlamentarne demokratije stvarajući privid legitimne političke borbe između liberalnih i konzervativnih političkih opcija. Pokušaji LGBT organizacija da u okviru ovakvog sistema ostvare prava seksualnih manjina osuđeni su na neuspeh. Posebno treba imati u vidu da je konzervativni, patrijarhalni model permanentno forsiran od strane većine aktera srpske političke scene, naročito u periodu posle 5. oktobra, kada je na velika vrata uvedena veronauka u škole, a crkva izdejstvovala izuzetno veliki uticaj u društvu. Partije na vlasti nikada se neće odreći šovinističke i religiozne demagogije jer u njoj vide efikasno sredstvo manipulacije masama. Promene u odnosu na raniji period su samo retoričke prirode, u okviru kojih se konzervativizam i šovinizam uvijaju u jednu politički korektnu oblandu. LGBT organizacije naivno pokušavaju da nas uvere da mogu uticati na suštinski reakcionarnu poziciju političkih aktera. Liberalna politička elita nastoji da, idući linijom manjeg otpora, deklarativno podrži borbu za ljudska prava ostavljajući u suštini ovaj problem nerešenim. Vladajuća elita pokušava da promoviše borbu za LGBT prava kao evropsku vrednost, te nastoji da ubedi narod da prihvatanje tih vrednosti automatski vodi evro-integracijama i obećanom prosperitetu. Neuspeh proevropskih reformi, koji je u direktnoj vezi sa činjenicom da sam model na kome počiva projekat EU doživljava spektakularan krah, i sve gori socijalni položaj većeg dela stanovništva su uporedo sa klero-nacionalističkom propagandom stvorile sliku da promovisanje prava manjina stavlja njihova elementarna prava u drugi plan, što rezultira sve izraženijim animozitetom prema manjinskim populacijama, a naročito seksualnim manjinama. Ovo se najbolje moglo videti tokom održavanja parade ponosa 2010. godine, što je putem medija predstavljeno kao pobeda liberalne Srbije, dok je prošle godine zbog straha od eskalacije nemira država pribegla njenoj zabrani. To nedvosmisleno pokazuje da vladajuća elita tendenciozno zloupotrebljava pitanje ljudskih i manjinskih prava i koristi ih zarad rešavanja trenutnih političkih ciljeva.
Stavljanjem monopola na pitanja seksualnih manjina i insistiranjem na nazadnim rešenjima njihovih problema, LGBT organizacije aktivno podrivaju i osujećuju svaki pokušaj istinske emancipacije ove populacije i doprinose isključivo svojim ličnim interesima u okviru postojećeg sistema. LGBT populacija mora da shvati da istinsko oslobođenje ne može ostvariti pružanjem slepog poverenja institucijama sistema i raznim politikantima koji navodno zastupaju njihove interese, već jedino uključenjem u širi front borbe protiv kapitalističkog sistema.
